Cea da Nadal (siiiii, x fin^^)

En fin, a estas alturas, e xa ben entrado febreiro, o voso modesto compañeiro que escrebe estas liñas atopou tempo na sua repleta axenda de xornalista pra contar a máis ou menos como foi a velada.
Quedamos todos âs dez menos cuarto, ou así, por aló pola Praza da Galiza, pra irmos todos xuntiños a La Trattoria, o restaurante italiano onde un servidor, previsor onde os haxa, encarregara previamente mesa. Eramos sobre trinta persoas, todo moi bonito e con moi bo rollo, e tal. Cómpre dicir que case nos perdemos polo camiño, dou fe. Xa no restaurante empezamos a coller o que se ven chamando puntillo (por certo, deberiamos procurar un nome mais galego, non? Acéptanse suxeréncias). Alí tivo lugar unha exaltación do canto tradicional en forma das alegres cantigas e foliadas "We kill Boulhom" e "Non é un home, non é unha muller", acompañadas por instrumento de percusión (en concreto a mesa do restaurante). Menuda pandeiretada!
Cando á fin saimos dalí, supoño que pra alívio dos probes camareiros (anque algún ria e todo, xD), comezou o acópio de material alcólico con vistas ao seu emprego sen regulamento no Campillo (outro nome que precisa de xeito urxente ser galeguizado). Mención especial pra Ángela, que con motivo do seu cumpreanos portouse de xeito moi xeneroso nese tema, xDD).
Ben, a noite a partir daí fáiseme borrosa (xq será haha) pero lembro ben certos detalles: unha pequena gran bronca que lle botamos ao noso bo Manuel el sabe ben por qué, duas tolas cuxo nome millor non desvelaremos (weno, si, foron Charo e mais Noemi) correndo a preguntarlle a irmá dun servidor se en efeito se trataba da irmá dun servidor, e posteriormente unha peregrinación por diversos lugares da nosa ben querida Compostela, indiscutíbel capital da Galiza, xD. Peregrinación desas míticas nas que se vai perdendo xente e á fin só restan os "últimos de sempre" ou "os catro de sempre".
Non podo deixar de citar que un servidor coñeceu esa noite no Avante ao Leio (siiii, o do Magosto dos CAF). Snif, momento emocionante onde os haxa...
En fin, nada máis destacábel dunha noite que poderiamos calificar como máxica (se non fora xq ese adxectivo sempre me pareceu unha mariconadiña).
Saude.